حسنات الابرار سیئات المقربین

شبهه: شیعه امامان خود را معصوم می‌داند در حالی‌که خود آنان در دعاهای خود، خود را گناه‌کار و عاصی معرفی کرده و حتی خود را فریب خورده شیطان می‌دانند.

پاسخ: بدون شک انجام گناه و معصیت توسط ائمه اطهار(علیهم‌السلام) با آیه تطهیر سازگاری ندارد؛ لذا می‌گوییم: این اعترافات، از باب «حسنات الابرار سیئات المقربین» است. برخی معتقدند این خطابات به خاطر مقام والای ایشان است؛ شخصیتی چون امیرالمومینن(علیه‌السلام) که سرآمد عارفان است، تمام هستی خود را در راه نیل به مقصود و کمال غیرمتناهی خداوند می‌خواهد صرف کند و هر فعل و حرکت و سخنی که او را نه تنها از آن مقصد دور کند، بلکه باعث کندی یا توقف سیر و حرکت گردد از منظر حضرت، خطا، لغزش و گناه محسوب می‌شود، چنان‌که گفته‌اند: «حسنات الابرار، سیئات المقربین» ممکن است یک عارف، نماز یک انسان عادی را که ببیند، آن‌را از هزار گناه کبیره بدتر بشمارد، چون در آن حضور قلب و توجه نبیند، لذا اگر یک عارف، گاهی نمازی بخواند بدون حضور قلب، بارها از آن توبه می‌کند. لذا حضرات معصومین نیز بابت اعمال عادی خود که ممکن است کمی با قلّه مقصود فاصله داشته باشد، با زبان دعا استغفار و آمرزش کرده‌اند.